XWEZÎ

“Mirov nikare her roj şîrînîyê bixwe. Tu dizanî, mirov ji şîrînîyê zû dikerixe. Jîyan jî wisa ye… Heger mirov timî ruhê xwe bi xweşîyê av bide, divê mirov ewrên reştarî jî, ji bîra neke... Tu bi şîrînîyê dest pê dikî û dawîyeke tehl dijî.”

Ji albumeke jibîrbûyî wêneyekî sêlehengî dikeve û piştî salan hiş ronî dike. Deftereke reş a bi sê terîşan girêdayî, xwe ji razên xwe yên biêş azad dike. Îro, çîrokên jibîrbûyî ji bîrewerîyên lehengên deftera biemanet dadiwerivin. Serbihurîya lehengan bi “xwezî û bêrîkirinên îro” re, ber bi serpêhatîyên winda ve yên ku hemû jî, bi hev ve girêdayî ne, ji wêne diherikin nava rûpelên romanê. Bi vî awayî salên 1990'î bi hemû hûrgilîyên xwe ve di jîyana lehengên romanê de ji nû ve pêrgî îro dibin.