DENGÊ DIL

Dengê Dil, di van yanzdeh çîrokên li ber destên we de, Emerîkê Serdar di hewila raberkirina bûyer û qewamên çîrokê bêhtir, di xem û derda şîyarkirina hîs û derûnîya karakterên xwe de ye. Dengê Dil, tevî ku ji rastîyên jêneger ên ji jîyana rojane dizên jî, ew qonax bi qonax xwendevanên xwe bi xwe re ber bi quncên herî tarî ên bûnewerîya mirov ve dikaşkaşîne. Dilovanîya dayîkên hesretkêş, bîranîn û dilxwazîya welêt, dijminatîya neyarên Kurdan, hîsên xerîbmayîna li dem û wextên xwe ên berê, awayek ji awayan Emerîkê Serdar bi van çîrokên xwe nîşan dide ku ew ne kêmî çîroknûsên cîhanê ên hoste û navdar e.

“Tenê bû. Ne jin bû, ne jî zaro. Ji zû de tenê mabû. Her tenê ew bû û şikilê dêya wî bû ku di nava xetadora (ramka) reş de bû û di fêza serê wî de, li ser xalîçeyê bidardekirî bû. Hebûna wî, ruhê li ber şikilê dê bû. Û wî xwe bi tenê hesab nedikir. Rast e, dê bûbû şikil, ketibû nava xetadora reş û di fêza serê wî de bidardekirî bû, lê ji wî tirê dê hela sax e, li cem wî ye û her deqe çavê wê li wî ye, çawa k udi zarokatîyê de bû.”